ნაორთქლზე ვაწერ

ხანდახან მგონია მკვდარი ვარ,
მივდივარ სარკესთან
ვსუნთქავ..ღრმად
მერე ჩემს ნაორთქლზე
ვწერ…
სიცოცხლე მიყვარხარ.
და ვხვდები
მთავრი აზრია
ცხოვრება, რომ გმუხტავს
მერე შენ მევალე,
ამ წუთისოფლის
მუხტის და ნიჭის ხორციელება
თითოეულ ბგერას
უნიჭოდ ნათქვამს
ებღაუჭები…
დროს ეწირება
ლექსების წყობა
და მე ღრმად ვსუნთქავ
სარკის წინ ჩუმად.
ნაორთქლზე ვაწერ
ლექსთა დარაჯო.
უძილო მწყემსო.

დაშორება

დენთის სურნელი
მე და შენს შორის
ისე ტრიალებს
ვიცი იფეთქებს,
გამოვიბამთ რქებს,
და დავივიწყებთ
ერთურთის სათქმელს.
ოდესმე ნაქებს.
გავტანთ ქარებს,
მივკეტავთ კარებს
საერთო საკეტს
გამოვცვლით მაკეტს,
შევიცვილით მარკეტს.
ავაჭღარუნებთ სხვადასხვა ცხენ-ეტლს,
სიტყვას გავყინავთ..
შენ..შენი გზით
მე ჩემი,
მხოლოდ გულები დაიწყებს ფეთქვას
მონატრებისას..
და ისიც ერთ დროს..
გაუძლებს სიშორეს
და მერე ისიც მიიძინებს.
როგორც ყველა ტკივილი...
დედისგან ნაშობი ტკივილიც ხომ,
წარმავალია
სიხარულის მოლოდინში.
და მე და შენ
ტყული მართლის გარჩევას
გავაკეთებთ სხვა ცხოვრების არჩევანს.

პირველი ღამე

მე შენი გედი,
შენ ჩემი ბედი,
ოცნება ძველი,
მოლურჯო ტანზე
შემოტმასნილი.
ვნებისგან სველი
სიცხვილ აყრილი.
გველის პერანგი
პირველი ღამის-
შემოძარვცული
გდია კუთხეში.
ორისთვის ღმერთი
ნაკბეჩი მთვარე,
სახეს არიდებს
ნამუსს ნამსხვრევს..

მზემ ბალახებში გაახვია ბინდის სუდარა

       
 მზემ ბალახებში გაახვია ბინდის სუდარა
შრიალა აბრეშუმი,
ნატერფალები მიცურავენ
ზღვა დალეულნი,
გრძნობა არეულნი,
ფეხთით გულამდე-
ეხვევიან სუდარს ქსელში
თითქოს ტკბებიან თავისუფლების სიცარიელით
მზემ ბალახებში გაახვია ბინდის სუდარა
თავისუფლების მქვია მუდარა.

ნაოცნებარი...

ეხლა მომინდა
ნაოცნებარი...
ოდესღაც..
ესევ..
ლარნაში ვარდი,
ბოკალში ღვინო,
ტუჩების ფერი,
თუ ტუჩი ღვინით-
დამტკბარი შენით
სხეულის რითმი
წვიმის ჩურჩული
და გარეთ წვიმა
და ბინდი-ბუნდი
დარაჯი მთვარე
და სანთლის შუქი,
სხეულის რითმი
წვიმის ჩურჩული
პირველი კოცნა
აალებული,
და ვნება ჟინი
გადარეული.
ეხლა მომინდა ნაოცნებარის
ჩვენი ხორცშესხმა.

უკანასკნელი გზა

გასვენებისას..ტიროდა ზეცა
მე მივცურავდი ვიღაცის ხელით.
იქ იოკებდა ცრემლებს უცნობი
დედა კიოდა ცრემლით და ცრემლით.

მე მივცურავდი ხის იალქანით
და აქ ვტოვებდი ჩემს სილამაზეს,
მე აქ ვტოვებდი გასახსენებლად
ჩემი გულისთქმის გარითმულ სიბრძნეს.

იყო სიცივე, მაინც თბილოდა
თბილოდა ცადღაც ჩემს სტრიქონებში,
მე მივცურავდი მსუბუქად მძიმე
მე მივცურავდი ზეცის მორევში.

გასვენებისას ტიროდა დედა.....
გასვენებისას ეძახდნენ დედას.....
გარდავიცვალე დაბადებისთვის
მე თქენს გულებში აღმოსაჩენად.

გასვენებისას ლექსიც ტიროდა.......
გასვენებისას ტიტოდა ზეცაც

ამაოება

სისხლისფერ ღვინოში ცურავდა ტუჩი
და ლამურობდა,
და ღამურობდა
და საუბრობდა,
ამაოებას რომ გაურბოდა.

ღვინის ბოკალზე ცრემლი გორავდა
თვალიდან ლოყას-ლოყიდან უპეს-
უპიდან ჯიქას ეტორღიალა,
გულო გასკდები, როდემდე გაძლებ?
თუ ფიქრი ნატვრას ელოლიავა...

დღეს, მე დავხატე შენი თვალები

 დღეს, მე დავხატე შენი თვალები
მოწყენით სავეს,
და ნაღვლიანი.
იქნებ იღიმი სულიც არ ფიქრობ
შენზე და ჩემზე,
არ აკავშირებ ცხოვრებას ასე.
დღეს, მე დავხატე შენი თვალები
მოწყენით სავეს,
და ნაღვლიანი.
და რა ვქნა კარგო?
თუ ჩემი გული ასე მკარნახობს...
შენ კი იცინი
თუ სხვას შესცინი?
დღეს მე დავხატე შენი თვალები
და მონატრებას მე თვითონ ვეტრფი.

ოცნება თუ კი იწყება ჩემით

ოცნება თუ კი იწყება ჩემით
თუ გენატრები,
თუ გელანდები,
მაშინ იცოდე,ვარ ბედნიერი.
თუკი ფიქრობ, რომ ჩვენი ხელები
ერთმანეთს მაგრად ჩაეჭიდება,
და ესე ვივლით,
და ესე ვირბენთ,
და ესე ვითვლით
ცხოვრების წუთებს
მაშინ იცოდე, რომ მე მზადა ვარ.

თუ ჩემს ბალიშზე გინდა გეძინოს,
და ჩაძინებულს ჩუმად მიყურო,
და ჩემს სუნთქვაზე შენ დაიძინო,
და ჩემზე ადრე შენ გაიღვიძო,
ფარადა გაწიო, რომ მზემ გამათბოს
ბედნიერება ერთად შევიგრძნოდ.
მაშინ იცოდე,მე დავივიწყე ქვეყნიერება,
მე ფეხშიშველი გამოვიქეცი,
ვარდების ფურცლის გავთელავ ბილიკს.
ცხოვრების ბოლოს
შენ თეთრ წვერებში
მე ჯოხ-ყავარჯნით,
ხელჩაკიდული შევხვდებით სიკვდილს.

:::::::::::

 მინა ირეკლავს დაცემულ მზის სხივს
და იფანტება ირგვლივ მეორედ,
ქვეყნად ფუსფუსებს ჭიანჭველაც კი
მე კი ცხოვრებას მივყვები მდორედ.

[ ]

ზოგჯერ მაფიქრებს სიტყვა უთქმელი,
ყელში რომ დარჩა ნერწყვად,
ერთხელ,იფეთქებს და აიშლება
წამოვა როგორც სეტყვა.

[ ]
ისევ ფიქრები,აიღებენ ქაჯეთის ციხეს
ისევ ფიქრები,ააგებენ ტაოს,სალაზოს
შენზე ვილიცებ,ვიღაღადებ
  საქართველოო კურთხეულო,ჩემო ლამაზო.
[ ]

მე შევიმოსე გაზაფხულივით,
თმებში ლაჟვარდი შემომეხვია,
სითბო,სიცილი და სიხარული
როგორ,ხშირ-ხშირად შემომეჩვია.

წმ თამარ მეფეს

                 
დედავ წმინდაო,ქართველთა ერთა
შენ მარგალიტის დიდო სადარო,
მეფეთა მეფე გვირგვინოსანო
სხვა რამ სიმდიდრეს უნდა გადარო?

აქ დაიმკვიდრე ახალი კერა
სიბნელე ნათლით შემოსე,
დიდო წმინდანო, ქართველთა დედა,
შენი გვირგვინით დაგვლოცე.

აკაიფებულ ამ წმინდა ცეცხლზე
გაათბე ყველა ჟამთ-მთმენი
ვისაც სწამს შენი ერთობა,
ვინც სულით არის ქართველი.

დიდება შენდა შენს მობრძანებას
კვლავ გაგვინათლე შვილები,
სიმართლის გზებზე გვატარე
არ მოგვიშალო იმედი.

მამა გაბრიელის მარადიულობას

ეს ჯვარი თქვენამდე სულ სისხლით ვატარე;
ღმერთიდან თქვენამდე ვაგე ხიდები,
ეშმაკთან ბრძოლამ დამასნეულა
თქვენგან წავედი მე Gღმერთს ვჭირდები.

ღმერთი არის სიყვარული
ამ შეგნებით Gგავიზარდე,
ამ სიყვარულს მინდობილმა
ფეხშიშველამ გავიზამთრე.

სულს ვუგებდი ღვთის კარიბჭეს,
ღვთის მშობელთან ვსაუბრობდი,
ღვთის შეწევნით ადამიანს
არასოდეს გავურბოდი.

შევიმოსე გლახის კაბით
გული მქონდა ოქროსია,
ჩემი სისხლი დაგიტოვეთ
არაფერი არ მიმსვლია,

ისევ თქვენთან, თქვენით ვსუნთქავ
ჩემს საფლავზე მიგდეთ ყური,
როგორ ვკვნესი, როგორ მიჭირს,
როგორ მტკივა ისევ გული.

გადაპენტილ ყვავილებში
ჩემი სუნთქვა დაქრის სიოდ,
არ ატირდე საქართველოვ
თვალები არ დაისიო.

ცოცხალი ვარ, მცხეთის მიწამ
მიიბარა მხოლოდ ნეშტი
უნდა შეგკრა საქართველოვ,
უნდა გახდე ერთი მუშტი.

ტყვეობაში

ისევ ტყვეობაში იცვლება ბინდი
ბორკილის მაფხიზლებს ჟღარუნი,
ნაძილნასვამი ვიფშვნეტავ თვალებს
წივილი ჩამესმის ღამურის.
ობობა მემეზობლება,
ან კი მაქვს,უფლება არჩევნის?
იქ, ყველა გვერდით, რომ მყავდა-
შნო არა მქონდა გარჩევის.
ფრთები აიშვეს მწერებმა,
ზოგმა იპოვა ფანჯარა,
და ვისაც ჭკუა არ ეყო
ობობის ქსელში ჩამჯდარა.

     
   

მონატრება

   
     
მე მენატრება ჩვენი ოცნება,
მე მენატრება ის მონატრება,
თვალებს რომ ქონდა ნაპეწკლის ელვა
გულს გაჰონდა შავი ზღვის ღელვა,
მე მენატრები ისეთი სწორედ
დრო, დავიბრუნოდ იქნებ მეორედ

სამშობლო

 
ვერც მტერმა მოსპო,
ვერც გამყდველმა,
არ იჩოქებდა,მუხლებზე მუხა,
რაც უფრო მეტი სისხლი სდიოდა,
უფრო და უფრო მქუხარედ ქუხდა.
ერთს დაანგრევდნენ?
ხვალ უფრო მეტი,
ხვალ უფრო დიდი ციხე ხდებოდა.
დღეს ერთს მოკლავდნენ?
ხვალ უფრო მეტი,
ხვალ უფრო ბევრი ბავშვი ჩნდებოდა,
წითლად შეღებილ რიონს,
ერი ავედრებს სიონს,
ვეღარ უძლებენ მელნები
სისხლიან ქორონიკონს.

ღამის თბილისი

    
 აციმციმდება ღამის თბილისი,
ჩემს ფანჯარასთან ქრება ივნისი,
აკისკისდება ვითარცა მტკვარი,
ხვალ უეჭველად იქნება დარი.
იწვის ინათის ციცინათელა,
შუა ღამისას ცეცხლი განელდა,
ბავშვობის ხნიდან მხიბლავს თბილისი
ჩემს ფანჯარასთან ქრება ივნისი.

შთაგონება

   
 თუ ვინმე მყავდა სულის მოძღვარი,
თუ ვინმე მყავდა წმინდათა წმინდათა,
ეს არის ჩემი, სვეტიცხოველი
ეს არის ჩემი,ძველი მთაწმინდა
თუ ვინმე მყავდა მე საოცნებო
და მისაბაძი დიდი ქართველი,
ჩემი ფესვები, მყარი ფესვები,
ეს არის ჩემი გალაკტიონო.
თუ ჩასახულა ჩემში მიზანი,
მე მასთან დიდხანს მიჭიდილია,
მიზანს ყოველთვის აქვს სამართალი
ამას ებრძვოდა დიდი ილია.
ოცნება ვიცი მაინც ახდება
განიკურნება ყველა იარა,
უფალი დასჯის ვინც კი ოდესმე,
ვინც კი ოდესმე,გადაგვიარა.

მე

 

მე,დავიბადე, სექტემბრის თვეში
ზოდიაქოთი ვწონი ხასიათს,
ხან, ნიავივით ავმსუბუქდები
ხან, უბეს ვეძებ ვინაც დამიცავს

მე,დავიბადე,ვარსკვლავთ ცვენის დროს
და ბედი ჩემი გადაწყდა ცაში;
გოგმან გოგმანით შევქმნა ლექსები,
რომ ბედისწერას არ დავრჩე ვალში.

გარდავიცვლები ზაფხულის მიმლევს,
როცა ფერს იცვლის უფალი მთაზე
შემიღამდება წუთისიფელი,
და დამკრძალავენ მთაწმინდის კარზე.

დიდება შენდა დედაო

     
  დიდება შენდა დედაო
საუნჯევ გულის ფეთქვაო
სიტყვები შენებრ ლამაზი
ნეტავ რა უნდა მეთქვაო?
ვარ დაგიბრუნე ამაგი
ვერც ცრემლი შეგიმშრალეო,
კარგი შვილი,რომ გყოლოდა
შენ ღამეები შალეო.
მტკიოდა დედას გეძახდი,
მციოდა მაინც დედასა,
ახლა გულაში ვარ დაჭრილი
ვეღარ ვერევი სევდასა.
ბევრჯერ მსმენია დალოცვა
შეგითხოვია Gღმერთისთვის,
ეხლა ორივემ ვილოცოდ
ჩემი პატარა შვილისთვის.
წმინდაო ღმეთო ისმინე
ცოდვილი დედის ვედრება,
ერთი დღე მაინც შეცვალე
ჩემი ცხოვრების ხვედრება.



     

ჩემი აკვანი

ჩემი აკვანი ირწევა ახლა,
და მე მაწვრთნები, როგორც მწერალი,
ჩემი აკვანი ირწევა ახლა,
და მე ვიზრდები,როგორც მწვერვალი.

შევისისლხორცე ლექსი უენოდ,
ისე ცხოვრებავ,როგორ გაგეგცე?
დრო ისე უქმად, როგორ განვლიო
ახალ დროებად, როგორ არ გექცე?

უნდა შეგკაზმო და გავაჭენოდ,
ერთი ვარსკვლავი უნდა აგინთო,
ამ ღამის ბინდი მოვიცვა სარტყლად,
მერე წერაში,რომ გავათიო.

მეც დავბერდები

 
მეც დავბერდები
როს წლები წავლენ,ხმელი ფოთლები
 მეც ჩამოვხმები-შემოდგომაზე
მწვანე ყლორტები.

ოთხად მოხრილი,მეც ვიქნები
წარსულს ნატრული,
მეც მივბარდები,მშობლიურ მიწას
ხორც გატანჯული.

  შუშის ბოთლებით გავიხანგრძლივებ
მეც წუთისოფელს,
ჩემი ფიქრებით მივემსგავსები
მეც მეფისტოფელს.

თვალის სიღრმეში აკაიფდება
სევდის ნაჯური,
 და მე ვიქნები ჩოხ-კალთი
ბებო ვაჟური.

და მეც,ვიქნები ჩაფერფლილი
პატარა ცეცხლი,
და მეც,დავტოვებ ნანაკვამლევს
ამომწვარსშავად,

ბავშვები ჩუმად ფეხს ჩაყოფენ
ამტვერდებიან,
ქარი მოფანტავს ქვეყანაზე
დარჩენილ ნაცარს.

ღვთისმშობელი

ჩემო,გატანჯულო ღვთისმშობელო
დამიტირია ტკივილი შენი,
ჩემო,საფიქრილო დედავ ღვთისავ
აგიტანია რამხელა სენი.

ჩემო,გატანჯულო ღვთისმშობელო
დიდო მისაბაძო ხატება,
მასწავლე გამიზიარე
დედის ტკივილის დატევა.

ჩემო,სევდიანო ღვთისმშობელო
დამიქარგია მანდილი ცრემლით,
შვილს შეგიმოსვ გარდამოხსნინას
ჭრილობას მოვბან ამ ცოდვილ ხელით.

ჩემო,გატანჯულო ღვთისმშობელო
ჩემო,ცხოვრების სინათლევ,
დადება შენდა მოთმენას
დიდება შენდა სიმართლეს.

დედის მონატრება

     

ხანდახან ისე მომენატრები დედა,
არვიცი ხოლმე,სად გადავმალო სევდა,
ცრემლები ყელში დასრიალებენ ერთხანს
უნდა მოგეხვიო,ვეღარ მოვითმენ მეტხანს.

ხანდახან ისე მომენატრები დედა,
შენს სურნელებას,შენს ნაფეხურებს ვმწყევმსავ
ჩამომიქროლებს ჩაძინებული წამი
და ჩემს ბავშვობას, ჩემს იავნანას ვკემსავ.

ხანდახან ისე მომენატრები დედა,
არვიცი ხოლმე,სად გადავმალო სევდა
მომენატრება ოხშივრიანი ქვაბი
ნათითურები,ნათითურები სახლის.

მონატრება

       
           
             
ეს მონატრებამ დამრია ხელი
მე შენით მიყვარს ცხოვრება
დღეს მონატრებამ მოთვა ჩემში
რა სიყვარულით დამასნეულე.
დღეს მონატრებამ მოთვა ჩემში
რამდენი სიტყვა,რამდენი ფიცი
დღეს შენ შორსა ხარ მაგრამ ოდესმე
ჩვენ სიყვარულით დავტვრებით ვიცი.
დამბადებელო ფიფქად სიმღერის
ერთადერთობის დამამსხვრეველ
იქნება მალე გამოიდაროს
რომ სიყვარულად დამალევინო.

თოკზე თავს იხჩობს-წყნეთის მაწონი

 ცხელ ხინკლის ორთქლი ასდის ძველ ქუჩებს
აივნის ძირას გდია ჩუქურთმა,
თოკზე თავს იხჩობს-წყნეთის მაწონი
გამოიღვიძა მჭედლის ჩაქუჩმა.
ქუჩის კუთხეში მზე შეიპარა
მოწყურებული დააცხრა სარეცხს,
ამშრალ ბილიკზე გადაწვა ნარდი,
ბიჭუნა ფეხებს გუბეში ირეცხს.
დიასახისი კალთებს იბერტყავს,
სუფთა ჰაერით აივსო სახლი,
დარაბზე მთვრალი გდია ხალიჩა
დაცარიელდა წყნეთელის დახლიც.
მზეს შეეპარა ნელ-ნელა თვლემა
გადაესვენნენ ქოთნის იები,
გარეთ ჩამოჯდა ოთახის შუქი.
ტანგოს ცეკვავენ ქარი და ნუში.



                   

შეცნობისათვის

             
 წყარო ჩხრიალით იცნობა
და ეკლესია გუმბათით,
ღვინო ქვევრშიაც მიცვნია
ადამიანი გურმანით.
გალობა გულის მხნეობა,
ლოცვები სულის ჩურჩული,
ბავშვის აღმზრდელად მიცვნია
ადამიანი ბულბული.

სიზმარი

       
        

ძილში ვნახე ფეხშიშველი
მოვიარე ცა და მიწა,
ალავერდის ჩუქურთმებში
დადიანის საქართველო იწვა.
ბროწეულის ყვავილებში
ჩაიმალა მზე,
იქ ღვინოში ჩაიწურა
საქართველის ზნე,
და მიწაზე გაშოტილი
ფხაკულობდა ბზე,
ხმალ აღმართულ სამშობლოში
მეფე იდგა ზე,
ერეკლეო გუგუნებდა
ხმა ალაზანზე,
ღვთისმშობელი ლოცულობდა
საქართველოზე,
ფიალები იცლებოდა, იცლებოდა დღეც,
და მეც ნეტარ ნასიზმრალზე,
თავს წამადგა მზე.

წიგნი-ნამიანი

   

 
გენიოსების ჩვევა ყოფლა
განსაქარვებლად ეძლეოდნენ სმას,
მერე თეთრ ფურცელს ააჭრელებდნენ
გულში იკრავდნენ დარდის თილისმას.
აჰა,თაროდან მიცქერს ტაბიძე,
მთაწმინდა დუმილს დაულაშქრია
სოფლის გუბეში გაჩრილა მთვარე
დიდ ლიონიზეს დაულანდია.
ტატოს უთუოდ ენატრება ცა
ფოთლის შრიალი,ჩიტის ჟღურტული
აქ ორთქლი ასდის,დათუთქულ რითმები,
და მიცივდება ყავა თურქული.
თვალს ეჩვენება- ბარბაცით მოდის
დუქნის კიბეზე ფუნჯის მელექსე,
მოდი, ქართველო შენ, სიბრძნის წყარო
მოდი. ნახე და ცრემლად გალექსე.
იხჩობა მტკვარში დღეს იავნანა,
და მონაბერი ნიავი არწევს,
მოდი, ქართველო,…
ქართული წიგნი,ქართული გენი,
ქართული ლოცვა გადაარჩინე.

მე ახლა ვხვდები[დედას] სამიჯნურო პოეზია

  
 
მე ახლა ვხვდები,როგორ მჭირდები,
თურმე, რამხელა ძალა გქონია
შენთან სიცოცხლეს და შენთან ყოფნას
თურმე, რამხელა მადლი ჰქონია.
მე ეხლა ვხვდები, შენი ფიქრები
საით დაქროდნენ და ლოცულობდნენ
მე ეხლა ვხვდები, შენი ცრემლები
ღმერთისგან თურმე რას თხოულობდნენ.
მე ეხლა ვხვდები, რა არის ღამე
ღამე მზიანი, როგორ თენდება,
უბესთან ახლოს და გულთან ახლოს,
დედის ტკივილი არ განელდება
მე ახლა ვხვდები, შენი ღიმილის
ბედნიერების დიდ თავმდაბლობას,
ვფიქრობ ასეთი დედობისათვის
თუ, ღირსეულად ვეტყვი მადლობას

ჩაძინებული სიყვარული

 
 
ან კი თუ იყო-საერთოდ სადმე?
ან კი თუ იყო-საით წავიდა?
ან კი თუ იყო-ნუთუ ჩამაკვდა?
ან კი თუ იყო-როგორ გაფრინდა?
ან ისევ არის ჩაბუდებული
ისევ ისეა თავის ადგილას
ისე,ცოტა ხნით მოხუჭა თვალი
და გაიღვიძებს ისევ ერთ დილას.