მეც დავბერდები
როს წლები წავლენ,ხმელი ფოთლები
მეც ჩამოვხმები-შემოდგომაზე
მწვანე ყლორტები.
ოთხად მოხრილი,მეც ვიქნები
წარსულს ნატრული,
მეც მივბარდები,მშობლიურ მიწას
ხორც გატანჯული.
შუშის ბოთლებით გავიხანგრძლივებ
მეც წუთისოფელს,
ჩემი ფიქრებით მივემსგავსები
მეც მეფისტოფელს.
თვალის სიღრმეში აკაიფდება
სევდის ნაჯური,
და მე ვიქნები ჩოხ-კალთი
ბებო ვაჟური.
და მეც,ვიქნები ჩაფერფლილი
პატარა ცეცხლი,
და მეც,დავტოვებ ნანაკვამლევს
ამომწვარსშავად,
ბავშვები ჩუმად ფეხს ჩაყოფენ
ამტვერდებიან,
ქარი მოფანტავს ქვეყანაზე
დარჩენილ ნაცარს.
Комментариев нет:
Отправить комментарий