ნაორთქლზე ვაწერ

ხანდახან მგონია მკვდარი ვარ,
მივდივარ სარკესთან
ვსუნთქავ..ღრმად
მერე ჩემს ნაორთქლზე
ვწერ…
სიცოცხლე მიყვარხარ.
და ვხვდები
მთავრი აზრია
ცხოვრება, რომ გმუხტავს
მერე შენ მევალე,
ამ წუთისოფლის
მუხტის და ნიჭის ხორციელება
თითოეულ ბგერას
უნიჭოდ ნათქვამს
ებღაუჭები…
დროს ეწირება
ლექსების წყობა
და მე ღრმად ვსუნთქავ
სარკის წინ ჩუმად.
ნაორთქლზე ვაწერ
ლექსთა დარაჯო.
უძილო მწყემსო.

დაშორება

დენთის სურნელი
მე და შენს შორის
ისე ტრიალებს
ვიცი იფეთქებს,
გამოვიბამთ რქებს,
და დავივიწყებთ
ერთურთის სათქმელს.
ოდესმე ნაქებს.
გავტანთ ქარებს,
მივკეტავთ კარებს
საერთო საკეტს
გამოვცვლით მაკეტს,
შევიცვილით მარკეტს.
ავაჭღარუნებთ სხვადასხვა ცხენ-ეტლს,
სიტყვას გავყინავთ..
შენ..შენი გზით
მე ჩემი,
მხოლოდ გულები დაიწყებს ფეთქვას
მონატრებისას..
და ისიც ერთ დროს..
გაუძლებს სიშორეს
და მერე ისიც მიიძინებს.
როგორც ყველა ტკივილი...
დედისგან ნაშობი ტკივილიც ხომ,
წარმავალია
სიხარულის მოლოდინში.
და მე და შენ
ტყული მართლის გარჩევას
გავაკეთებთ სხვა ცხოვრების არჩევანს.

პირველი ღამე

მე შენი გედი,
შენ ჩემი ბედი,
ოცნება ძველი,
მოლურჯო ტანზე
შემოტმასნილი.
ვნებისგან სველი
სიცხვილ აყრილი.
გველის პერანგი
პირველი ღამის-
შემოძარვცული
გდია კუთხეში.
ორისთვის ღმერთი
ნაკბეჩი მთვარე,
სახეს არიდებს
ნამუსს ნამსხვრევს..

მზემ ბალახებში გაახვია ბინდის სუდარა

       
 მზემ ბალახებში გაახვია ბინდის სუდარა
შრიალა აბრეშუმი,
ნატერფალები მიცურავენ
ზღვა დალეულნი,
გრძნობა არეულნი,
ფეხთით გულამდე-
ეხვევიან სუდარს ქსელში
თითქოს ტკბებიან თავისუფლების სიცარიელით
მზემ ბალახებში გაახვია ბინდის სუდარა
თავისუფლების მქვია მუდარა.

ნაოცნებარი...

ეხლა მომინდა
ნაოცნებარი...
ოდესღაც..
ესევ..
ლარნაში ვარდი,
ბოკალში ღვინო,
ტუჩების ფერი,
თუ ტუჩი ღვინით-
დამტკბარი შენით
სხეულის რითმი
წვიმის ჩურჩული
და გარეთ წვიმა
და ბინდი-ბუნდი
დარაჯი მთვარე
და სანთლის შუქი,
სხეულის რითმი
წვიმის ჩურჩული
პირველი კოცნა
აალებული,
და ვნება ჟინი
გადარეული.
ეხლა მომინდა ნაოცნებარის
ჩვენი ხორცშესხმა.

უკანასკნელი გზა

გასვენებისას..ტიროდა ზეცა
მე მივცურავდი ვიღაცის ხელით.
იქ იოკებდა ცრემლებს უცნობი
დედა კიოდა ცრემლით და ცრემლით.

მე მივცურავდი ხის იალქანით
და აქ ვტოვებდი ჩემს სილამაზეს,
მე აქ ვტოვებდი გასახსენებლად
ჩემი გულისთქმის გარითმულ სიბრძნეს.

იყო სიცივე, მაინც თბილოდა
თბილოდა ცადღაც ჩემს სტრიქონებში,
მე მივცურავდი მსუბუქად მძიმე
მე მივცურავდი ზეცის მორევში.

გასვენებისას ტიროდა დედა.....
გასვენებისას ეძახდნენ დედას.....
გარდავიცვალე დაბადებისთვის
მე თქენს გულებში აღმოსაჩენად.

გასვენებისას ლექსიც ტიროდა.......
გასვენებისას ტიტოდა ზეცაც

ამაოება

სისხლისფერ ღვინოში ცურავდა ტუჩი
და ლამურობდა,
და ღამურობდა
და საუბრობდა,
ამაოებას რომ გაურბოდა.

ღვინის ბოკალზე ცრემლი გორავდა
თვალიდან ლოყას-ლოყიდან უპეს-
უპიდან ჯიქას ეტორღიალა,
გულო გასკდები, როდემდე გაძლებ?
თუ ფიქრი ნატვრას ელოლიავა...