უკანასკნელი გზა

გასვენებისას..ტიროდა ზეცა
მე მივცურავდი ვიღაცის ხელით.
იქ იოკებდა ცრემლებს უცნობი
დედა კიოდა ცრემლით და ცრემლით.

მე მივცურავდი ხის იალქანით
და აქ ვტოვებდი ჩემს სილამაზეს,
მე აქ ვტოვებდი გასახსენებლად
ჩემი გულისთქმის გარითმულ სიბრძნეს.

იყო სიცივე, მაინც თბილოდა
თბილოდა ცადღაც ჩემს სტრიქონებში,
მე მივცურავდი მსუბუქად მძიმე
მე მივცურავდი ზეცის მორევში.

გასვენებისას ტიროდა დედა.....
გასვენებისას ეძახდნენ დედას.....
გარდავიცვალე დაბადებისთვის
მე თქენს გულებში აღმოსაჩენად.

გასვენებისას ლექსიც ტიროდა.......
გასვენებისას ტიტოდა ზეცაც