მონატრება

   
     
მე მენატრება ჩვენი ოცნება,
მე მენატრება ის მონატრება,
თვალებს რომ ქონდა ნაპეწკლის ელვა
გულს გაჰონდა შავი ზღვის ღელვა,
მე მენატრები ისეთი სწორედ
დრო, დავიბრუნოდ იქნებ მეორედ

სამშობლო

 
ვერც მტერმა მოსპო,
ვერც გამყდველმა,
არ იჩოქებდა,მუხლებზე მუხა,
რაც უფრო მეტი სისხლი სდიოდა,
უფრო და უფრო მქუხარედ ქუხდა.
ერთს დაანგრევდნენ?
ხვალ უფრო მეტი,
ხვალ უფრო დიდი ციხე ხდებოდა.
დღეს ერთს მოკლავდნენ?
ხვალ უფრო მეტი,
ხვალ უფრო ბევრი ბავშვი ჩნდებოდა,
წითლად შეღებილ რიონს,
ერი ავედრებს სიონს,
ვეღარ უძლებენ მელნები
სისხლიან ქორონიკონს.

ღამის თბილისი

    
 აციმციმდება ღამის თბილისი,
ჩემს ფანჯარასთან ქრება ივნისი,
აკისკისდება ვითარცა მტკვარი,
ხვალ უეჭველად იქნება დარი.
იწვის ინათის ციცინათელა,
შუა ღამისას ცეცხლი განელდა,
ბავშვობის ხნიდან მხიბლავს თბილისი
ჩემს ფანჯარასთან ქრება ივნისი.

შთაგონება

   
 თუ ვინმე მყავდა სულის მოძღვარი,
თუ ვინმე მყავდა წმინდათა წმინდათა,
ეს არის ჩემი, სვეტიცხოველი
ეს არის ჩემი,ძველი მთაწმინდა
თუ ვინმე მყავდა მე საოცნებო
და მისაბაძი დიდი ქართველი,
ჩემი ფესვები, მყარი ფესვები,
ეს არის ჩემი გალაკტიონო.
თუ ჩასახულა ჩემში მიზანი,
მე მასთან დიდხანს მიჭიდილია,
მიზანს ყოველთვის აქვს სამართალი
ამას ებრძვოდა დიდი ილია.
ოცნება ვიცი მაინც ახდება
განიკურნება ყველა იარა,
უფალი დასჯის ვინც კი ოდესმე,
ვინც კი ოდესმე,გადაგვიარა.

მე

 

მე,დავიბადე, სექტემბრის თვეში
ზოდიაქოთი ვწონი ხასიათს,
ხან, ნიავივით ავმსუბუქდები
ხან, უბეს ვეძებ ვინაც დამიცავს

მე,დავიბადე,ვარსკვლავთ ცვენის დროს
და ბედი ჩემი გადაწყდა ცაში;
გოგმან გოგმანით შევქმნა ლექსები,
რომ ბედისწერას არ დავრჩე ვალში.

გარდავიცვლები ზაფხულის მიმლევს,
როცა ფერს იცვლის უფალი მთაზე
შემიღამდება წუთისიფელი,
და დამკრძალავენ მთაწმინდის კარზე.

დიდება შენდა დედაო

     
  დიდება შენდა დედაო
საუნჯევ გულის ფეთქვაო
სიტყვები შენებრ ლამაზი
ნეტავ რა უნდა მეთქვაო?
ვარ დაგიბრუნე ამაგი
ვერც ცრემლი შეგიმშრალეო,
კარგი შვილი,რომ გყოლოდა
შენ ღამეები შალეო.
მტკიოდა დედას გეძახდი,
მციოდა მაინც დედასა,
ახლა გულაში ვარ დაჭრილი
ვეღარ ვერევი სევდასა.
ბევრჯერ მსმენია დალოცვა
შეგითხოვია Gღმერთისთვის,
ეხლა ორივემ ვილოცოდ
ჩემი პატარა შვილისთვის.
წმინდაო ღმეთო ისმინე
ცოდვილი დედის ვედრება,
ერთი დღე მაინც შეცვალე
ჩემი ცხოვრების ხვედრება.



     

ჩემი აკვანი

ჩემი აკვანი ირწევა ახლა,
და მე მაწვრთნები, როგორც მწერალი,
ჩემი აკვანი ირწევა ახლა,
და მე ვიზრდები,როგორც მწვერვალი.

შევისისლხორცე ლექსი უენოდ,
ისე ცხოვრებავ,როგორ გაგეგცე?
დრო ისე უქმად, როგორ განვლიო
ახალ დროებად, როგორ არ გექცე?

უნდა შეგკაზმო და გავაჭენოდ,
ერთი ვარსკვლავი უნდა აგინთო,
ამ ღამის ბინდი მოვიცვა სარტყლად,
მერე წერაში,რომ გავათიო.

მეც დავბერდები

 
მეც დავბერდები
როს წლები წავლენ,ხმელი ფოთლები
 მეც ჩამოვხმები-შემოდგომაზე
მწვანე ყლორტები.

ოთხად მოხრილი,მეც ვიქნები
წარსულს ნატრული,
მეც მივბარდები,მშობლიურ მიწას
ხორც გატანჯული.

  შუშის ბოთლებით გავიხანგრძლივებ
მეც წუთისოფელს,
ჩემი ფიქრებით მივემსგავსები
მეც მეფისტოფელს.

თვალის სიღრმეში აკაიფდება
სევდის ნაჯური,
 და მე ვიქნები ჩოხ-კალთი
ბებო ვაჟური.

და მეც,ვიქნები ჩაფერფლილი
პატარა ცეცხლი,
და მეც,დავტოვებ ნანაკვამლევს
ამომწვარსშავად,

ბავშვები ჩუმად ფეხს ჩაყოფენ
ამტვერდებიან,
ქარი მოფანტავს ქვეყანაზე
დარჩენილ ნაცარს.

ღვთისმშობელი

ჩემო,გატანჯულო ღვთისმშობელო
დამიტირია ტკივილი შენი,
ჩემო,საფიქრილო დედავ ღვთისავ
აგიტანია რამხელა სენი.

ჩემო,გატანჯულო ღვთისმშობელო
დიდო მისაბაძო ხატება,
მასწავლე გამიზიარე
დედის ტკივილის დატევა.

ჩემო,სევდიანო ღვთისმშობელო
დამიქარგია მანდილი ცრემლით,
შვილს შეგიმოსვ გარდამოხსნინას
ჭრილობას მოვბან ამ ცოდვილ ხელით.

ჩემო,გატანჯულო ღვთისმშობელო
ჩემო,ცხოვრების სინათლევ,
დადება შენდა მოთმენას
დიდება შენდა სიმართლეს.